عاشقان عیدتان مبارک باد

پای تلوزیون دراز کشیده بودیم و سریال های ماه رمضان را نگاه میکردیم. در دلمان استرس داشتیم که مشق فردا را بنویسیم یا نه. در هول و ولا بودیم که بالاخره فردا میتوانیم لباس جدیدمان را بپوشیم یا هنوز هم باید صبر کنیم. مادر اما در حال آماده کردن سحری بود و میگفت فوقش فردا ناهار غذا را خواهیم خورد. پدر هم هر بار وارد اتاق میشد میپرسید اعلام نکردن؟!و ما بچه ها افسرده و پر از استرس میگفتیم نه هنوز...

که ناگهان پخش سریال متوقف میشد و به جای آن نماهنگی با این صدا پخش میشد:

الله اکبر،الله اکبر، ولله الحمد، الله اکبر علی ما هدانا...

و بعد از آن هم این سرود را میگذاشتند:

عید آمد و عید آمد

آن عید سعید آمد...

آری عید فطرهای بچگی ما اینگونه بود، پر از استرس و هیجان. نمیدانم چرا چند سالیست همه چیز طبق تقویم پیش میرود، آرام و بدون ذره ای هیجان...

ما منحصر به فردیم

ما آدم های منحصر به فردی هستیم و از هر چیزی میتوانیم خیلی منحصر به فرد استفاده کنیم. یکی از این چیزها شبکه های اجتماعی و مدنظر بنده فعلا اینستاگرام است.

تب اینستاگرام این روزها بالا گرفته و خیلی از آدم های مشهور خودمان هم برای خودشان صفحه ای درست کرده اند و فالوورهایی دارند. خوبی این کار این است که فاصله‌ی بین هنرمند و ورزشکار و هر فرد مشهور دیگری با طرفدارانش بسیار کم میشود و میتوانند بلاواسطه با آنها در ارتباط باشند.خب تا اینجای کار همه چیز عالیست.

اما یک وقت هایی یک آدمهایی پیدا میشوند که شروع میکنند به فالوو کردن آدم های مشهور. نه به خاطر طرفداری فقط برای رفع کنجکاوی، و پایین هر پست آن آدم مشهور فضایی پیدا میکنند برای فحاشی و بد و بیراه گفتن و جالب اینجاست که بقیه هم با همان لحن جوابشان را میدهند و گاه دعوا خیلی بالا میگیرد. کار وقتی بدتر میشود که آن فرد مشهور از آن فحش ها و بدوبیراه ها اسکرین شات میگیرد و پستی جداگانه به آن اختصاص میدهد که آی بیایید ببینید ما چه آدم ها بیشعور و بی فرهنگی داریم.

اینجاست که من متعجب میشوم. خب هر کس که صفحه ای دارد میتواند فالوورهایش را انتخاب کند. وقتی دید کسی در لابلای کامنتهایش فحش و بد و بیراه میگوید خیلی راحت میتواند او را بلاک کند. اینکه بعضی ها به جای این کار آن کار بالایی را میکنند مرا واقعا متعجب میکند.

به شما هم توصیه میکنم اگر دایره واژگانتان در زمینه فحاشی خیلی پربار نیست به پیج یکی از این آدم های مشهور بروید و کامنت های مربوط به یک پست جنجالیش را بخوانید، همین!!!

یک مرحله از بزرگ شدنت

کتاب دعا دستم بود اما تمام حواسم به تو بود. شنیدم که از عزیز خواستی که اجازه دهد تا تو شکلات ها را تعارف کنی. شاید باورت نشود اما کف دستانم عرق کرده بود. وقتی دیدم که ظرف شکلات را در دستان کوچکت گرفته ای و از ما دور میشوی سراپای وجودم چشم شد تا فقط تو را نظاره کنم. دیدم که با چه غروری ظرف شکلات را جلوی خانم های مسجد گرفتی. دیدم بدون توجه به اینکه من کنارت هستم یا نه در بین خانم ها میچرخی و پذیرایی میکنی.

نمیدانم حالم را میفهمی یا نه، اما در یک آن تمام لحظه‌هایی جلو نظرم آمدند که از وابستگی زیادت به خودم میترسیدم، یاد لحظاتی افتادم که در هر جمعی مینشستم از وابستگی زیادت گله میکردم، اما حالا داشتم تو را میدیدم که با غروری مردانه در حال انجام کاری بودی که شاید برای هیچ کس به جز من و تو آنقدر بزرگ به نظر نرسد.

و مطمئنم اتفاقات دیشب برای هر دوی ما یکی از سطور پر رنگ کتاب زندگیمان خواهد بود، آرمان سه ساله‌ی من!

قربان حکمتت خدا جان!!!

جایی خواندم که اگر میخواهی کسی را دلداری بدهی، اول چند دقیقه ای خود را به جای او بگذار و بعد شروع به حرف زدن کن.

من که حتی یک هزارم ثانیه هم نمیتوانم خود را به جای تو بگذارم، چه میتوانم برای دلداری‌ات بگویم، فاطمه جان!

محمد طاهای عزیز!در پناه حق،حالا دیگر همبازی فرشته هایی، خوش بحالت...

برای محمد طاهایمان

این روزها فضای گروه دوستانه امان در واتس‌آپ‌ خیلی غم‌انگیز است. دیگر نه از جک خبری است و نه از شعر و عکس و فیلم. همه چیز از آن پیام فاطمه شروع شد.

«بچه ها محمد طاهام کلیه هاش از کار افتاده شده و تو آی سی یو بستری شده براش دعا کنید.»

و همه ما شوکه شدیم. محمد طاهای هفت ماهه ما چرا باید بیمار شود. همه مشغول دلداری همدیگر شدیم. از معجزه هایی که در اطرافمان اتفاق افتاده بود گفتیم. عکس محمد طاهایمان را در گروه های دیگر پخش کردیم. هزاران حمد و صلوات روانه آسمان کردیم تا خدا به محمد طاهایمان نظر کند.

چند روزیست که فضای گروه پر از استرس و التهاب است. هر کس می آید اولین سوالش بعد از سلام این است که چه خبر از فاطمه و محمد طاها. و وای به حال دلمان وقتی آن گوشه بالا نوشته «فاطمه در حال تایپ کردن...». قلب هایمان تندتر میزند و منتظریم تا خبر جدیدی از محمد طاها بگیریم. فاطمه مینویسد:

تعجب میکنم از محمد طاهایم، با اینکه همه بدنش را تکه پاره کرده اند اما هنوز مقاومت میکند.

محمد طاهای عزیز باز هم مقاومت کن. تو به جمع خانواده ات بازخواهی گشت، مگر نه؟!

پینوشت: لطفا یک حمد جهت زودتر برگشتن محمدطاها قرائت کنید بلکه خدا به حق نفس شما معجزه اش را نشانمان داد.

نیمه ای

گاهی که تفاوت های زیاد سال های کودکی و این روزها را میبینم دلم میگیرد. یکی از این تفاوت ها مربوط میشود به رسم و رسومات شب نیمه ای.

آن سال ها ما و همه همسایه ها منتظر بودیم که شب پانزدهم ماه رمضان از راه برسد. هر سال بین بچه ها میپرسیدیم که کدامیک از بچه ها امسال دیگر با ما نمی آید و کدام یک از بچه ها به اندازه کافی بزرگ شده است تا همراه ما بیاید.

شب پانزدهم که میشد همه در خانه هایشان را باز میگذاشتند. پول خردها را دم دست میگذاشتند. اگر پول خرد نداشتند هم بالاخره بیسکوییت یا نخودچی کشمش یا شکلاتی تهیه میکردند تا خدای نکرده بچه ها دست خالی از در خانه اشان نروند.

دیشب برای کاری باید بیرون میرفتم. در کوچه چند دختر بچه و پسر بچه دیدم که از سر کوچه یکی یکی زنگ در خانه ها را میزدند. از هر چهار پنج خانه یک خانه جوابشان را میداد. بعضی ها هم آیفون را بر میداشتند و وقتی میدیدند که بچه ها هستند بدون هیچ حرفی گوشی آیفون را میگذاشتند و میرفتند پی کارشان.

یاد سال های کودکیم افتادم و واقعا دلم گرفت. در این فکرها بودم که در یکی از خانه ها باز شد و پیرمرد همسایه بیرون آمد. همه بچه ها را صدا زد و کف دست هر کدام یک سکه گذاشت. از جست و خیز بچه ها معلوم بود که چقدر ذوق کرده اند.این صحنه را که دیدم کمی از غصه هایم کم شد. کاش هیچ کداممان رسوم قدیمی را از یاد نبریم....

پینوشت: میلاد امام حسن مجتبی(ع) را به همه شما خوانندگان عزیز تبریک میگویم.

مطلق بودن

در طول زندگیم هیچ وقت نشده از کسی متنفر باشم و رابطه ام را با هیچ کس صد در صد قطع نکرده ام. آدمهایی بوده اند که رابطه ام به مرور زمان با آنها کمتر شده، آن هم بر اثر نوع شناختی که از آنها پیدا کرده ام اما هیچ وقت هیچ رابطه ای را به صفر نرسانده ام.

هیچ کتاب، نویسنده، برنامه تلوزیونی، شخصیت اجتماعی و سیاسی، حتی رنگ، غذا و... نیست که من از آن متنفر باشم. چون اصلا آدم مطلقی نیستم. هر چه فکر میکنم نمیتوانم تمام بدی ها را در یک نفر ببینم تا بتوانم از او متنفر باشم. ممکن است از یکی از کتاب های یک نویسنده خوشم نیاید ولی این دلیل نمیشود تا کتاب های دیگرش را نخوانم. ممکن است از فضای یک داستان خوشم نیاید اما میتوانم حداقل یک جمله در آن پیدا کنم که به نظرم به خواندن آن کتاب بیارزد.

به نظرم آدم های مطلق آدمهای خاصی هستند. کسانی که میتوانند یک برنامه تلوزیونی یا یک نویسنده یا یک بازیگر را تحریم کنند و از هرچه مربوط به آنهاست متنفر باشند. نمیدانم خوب است یا بد اما من این توانایی را ندارم.

ممکن است یک برنامه تلوزیونی را چند سال دنبال کنم در حالیکه از نوع اجرای مجری برنامه خوشم نیاید، ممکن است موقع دیدن آن برنامه تلوزیونی مدام حرص بخورم از حرف ها و اداهای مجری، ممکن است بعضی از موضوعات انتخابی برنامه را اصلا نپسندم اما با تمام اینها به خاطر حال خوبی که ممکن است از بعضی از میان برنامه ها، آهنگ ها یا حتی جملات مهمان ها به سراغم آید مینشینم و باز هم این برنامه را نگاه میکنم.

 بله، منظورم برنامه ماه عسل است که این روزها هر طرف مطالبی علیه این برنامه میخوانم. من نمیتوانم این برنامه را نگاه نکنم و فکر میکنم اگر با اندیشه و تفکر این برنامه و هر برنامه دیگری را نگاه کنیم نه تنها ضرری ندارد ممکن به سود سرشاری هم برسیم.

بازنشستگی

دم باجه فروش بایط ایستاده بودم که متصدی فروش بلیط گفت:اون پیرمرد هم با شماست. مسیر انگشت اشاره اش را دنبال کردم و دیدم که تو را نشانم میدهد. از اینکه لفظ پیرمرد را برایت به کار برد قلبم ناگهان فشرده شد. تو، اولین مرد زندگی من، کسی که پشتوانه من در تمام تصمیمات مهم بودی، کسی بعد از یک مریضی سخت خدا دوباره تو را به ما هدیه داد،کی اینقدر سنت بالا رفت که من متوجه نشدم. چه زمانی تعداد موهای سفیدت بیشتر از موهای سیاهت شد؟! کی قدمهایت موقع راه رفتن اینقدر سست شد؟!کی مجبور شدی از سمعک استفاده کنی؟! چرا من این تغییرات را متوجه نشدم؟!

امروز که با مادر حرف میزدم میگفت برای انجام کارهای بازنشستگیت رفته ای. بازنشستگی؟!بازنشستگی که مدت ها منتظرش بودم تا بلکه پس از آن کمی استراحت کنی‌حالا فرارسیده بود، ولی من چرا دوباره قلبم فشرده شد؟! 

دردناک است استفاده از کلمات پیرمرد و بازنشسته برای پدر، سخت است که ببینی قرص‌های‌ فشار خون و قند و چربی به قفسه داروهای خانه پدری اضافه شده، درد دارد ببینی پدر و مادرت مجبورند از سمعک و عینک استفاده کنند.

هر چه فکر میکنم میبینم پدرم برای من همان پدر سال های نوجوانیست. همان پدری که سحرهای‌ماه رمضان با او به مسجد ابولولو میرفتم، همان پدری که با موتور قرمز رنگش‌مرا به مدرسه و بعد از آن به محل کارم میرساند، همان پدری که با افتخار میگفتم شغلش کارگر است، همان پدری که وقتی دید من از قبول شدن در شهری دور ناراحتم برای قرص کردن دلم گفت که همه به آن شهر مهاجرت میکنیم تا درست تمام شود.

این پدر برای من هیچ وقت پیر نمیشود.

پدر جان!حالا که به سن شصت سالگی رسیده ای نمیدانم بازنشستگیت را تبریک بگویم یانه؟! چون میدانم حتی اگر قوانین بگویند بازنشسته ای، تو خودت را همچنان در قبال ما مسئول میدانی و خود را بازنشسته نمیدانی. میدانم هنوز هم هر سحر طبق عادت سی ساله از خواب برخواهی خواست و سرکار خواهی رفت. بازنشستگی و استراحت پس از ان برای تو نیست،میدانم.

اویی که در خواب دیدم

این حالت خیلی برایم پیش می آید. حتما برای شما هم اتفاق افتاده که خوابی ببینید دوست داشتنی. حس هایی در خواب داشته باشین که دلتان نخواهد بیدار شوید و بخواهید آن خواب تا همیشه ادامه پیدا کند. یا اصلا حس خوبی هم نداشته باشید، اما فضای خوابی که میبینید به گونه ای برایتان جذاب باشد.

من اگر یک شب از این دست خواب ها ببینم روز بعدش حالت عادی ندارم. تا یک گوشه خلوت پیدا میکنم،گوشه مبل یا در حیاط یا وقت تمیز کردن آشپزخانه،چشمانم را میبندم و به خوابم فکر میکنم، حس خوبیست اما یک بدی دارد و آن اینکه هی باید جواب بقیه را بدهی که چرا تو فکری؟!چیزی شده؟! و نمیشود که بگویی رفتم به عالم خوابم یک سر زدم و برگشتم، بقیه چه فکر میکنند!!!

اما همه چیز وقتی بدتر میشود که دلت برای یک نفر که در خواب دیده ای تنگ شود. و من امروز دلتنگ او و طرز نگاهش و رازی که در چشمانش بود هستم. 

ای تویی که دیشب تو را در خواب دیدم! میشود امشب هم به خوابم بیایی و آنچه در چشمانت بود بر زبان آوری و مرا از این سردرگمی که در بیداری هم رهایم نمیکند برهانی؟!!

آن ۱۷۵نفر

 خدا کند امروز ،

هیچ مادری به استقبال نیاید. ..

قیامت میشود...

مادر آغوش باز می کند،

دستها بسته اند،

حسرت در آغوش کشیدن را چه کند؟؟؟

.....عجب حکایتی است امروز...

حتم دارم ...

دل آن سرباز بعثی که پشت لودر نشسته بود تا خاک رویتان بریزد، با شنیدن این یا حسین ها لرزید اما به روی خودش نیاورد.

حتم دارم ...

وقتی چشم آن سرباز عراقی به چشم آن نوجوان افتاد که گوشه گودال سرش را بسوی آسمان گرفته بود و یا زهرا میگفت، دلش لرزید اما به روی خودش نیاورد.

حتم دارم ...

وقتی آن گودال بزرگ پر شد و صدای فریادهایتان خاموش شد، دل آن فرمانده لعنتی لرزید اما به روی خودش نیاورد.

حتی سیگارهای مکرر هم نتوانست تصویر چهره های معصوم شما در آن لحظه های پایانی را از خاطره اش محو کند.

حتم دارم ...

اگر‌ آن فرمانده زنده باشد، هنوز هم چهره های شما را خوب بخاطر دارد، با جزئیات ...

حتم دارم ...

هنوز هم از شما میترسد؛ حتی با همان دست های بسته.

حتم دارم ...

هنوز صلابت نگاه شما کابوس روز و شبش باشد ...

نمی دانم فردا هواشناسی ها هوای تهران را چگونه گزارش خواهند کرد...

شاید خبرنگار واحد مرکزی در حالی که بغض گلویش را فشرده روی انتن برود و گزارش کند که توده ای هوای بهشتی در حال عبور از شهر است...

شاید ان یکی امد و گفت امروز شهر تهران به علت عبور۱۷۵ فرشته ی دست بسته استثنایا فاقد هر گونه الاینده ای ایست...

شاید آن یکی...

نمی دانم ...فقط تنها چیزی که می دانم این است که فردا شهر  به حرمت عبور قهرمانانم‌‌ پاک ترین شهر دنیاست

از میان پیام هایی که امروز در شبکه های اجتماعی خواندم