مهربانو

بیماریش طول کشید و به اندازه ی کافی در بیمارستان بود. همه فرصت کردند تا با او عکس بگیرند. تمبر و مجسمه ی یادبودش را هم ساختند. حتی روزنامه ها هم تیترشان را آماده کرده بودند. دیگر وقتش بود که بمیرد. و چه وحشتناک است روزی برسد که همه منتظر مرگت باشند. هر بار که حالش بدتر میشد و به بیمارستان منتقل میشد یک عده ی جدید خیز برمیداشتند برای عکس گرفتن با او و هر بار که مرخص میشد یک عده ای ته دلشان میگفتند عه زنده ماند؟!!

زندگی با عزتی داشت اما روی آن تخت لعنتی زجر زیادی را تحمل کرد.

روحت شاد مرد همیشه آبی...