انتظار شیرین :: مهربانو

راستش تابستون بعد از سوم راهنمایی من و یکی از همکلاسی هام آدرس هم رو گرفتیم تا برای هم نامه بفرستیم. در حالی که خونه هامون چند تا کوچه فاصله داشت ولی ما کلی راه میرفتیم تو خیابون تا یه صندوق پست پیدا کنیم. هر روز هم به هم زنگ میزدیم و میپرسیدیم نامه به دستت رسیده یا نه؟!

هر چی فکر میکنم یادم نمیاد که توی نامه ها چی مینوشتیم...

۲۰ مرداد ۹۴ ، ۱۱:۰۵

پرنیان

دیشب که برایمان نوشتی یک پست کوتاه

کمی بلندتر از این انتظار داشتم

اما

همین یک خط و نصفی را قشنگ نوشته ای که اندازه ی کلی خط به دل آدم می نشیند

برعکس پست قبلی ت که اصلا دوستش نداشتم

به این دلیل که آن ها که می خوانند

باخود نگویند

نویسنده ها

یک مشت آدم هایی هستند که وقت خندیدن گریه می کنند

وقت هیجان گریه می کنند

وقت حرف زدن گریه می کنند

وقت نوشتن گریه می کنند

همین یک خط و نصفی نشان داد

نویسنده ها به خاطر یک انتظار دو روزه چه شور و نشاطی می گیرند

چه جانی می گیرند

و با همین جان

می توانند جهانی را جان بخشند ....

پاسخ:
از لطفت ممنونم که من رو هم در جرگه نویسنده ها قرار داری، در حالی که هنوز کلی راه باید برم تا برسم به نویسنده هایی مثل شما، اگه برسم...

نویسنده ها خیلی خاصن، خیلی، ولی من هنوز به اون درجه از خاصی‌نرسیده ام که بشه لفظ تویسنده رو بهم بدی...

بازم از لطف سرشارت ممنونم عزیزم

۲۱ مرداد ۹۴ ، ۲۳:۴۸

آدینه

یه مغازه دار تو محله مون بود من تقریبا هیچی ازش نمی خریدم ولی چند بار می اومدم از جلو مغازه ش رد می شدم و سرک می کشیدم تو تاقچه ای که نامه و بسته های پستی رو می ذاشت اونجا...

یه وقتایی انقد خجالت می کشیدم که زبونم نمی چرخید بپرسم نامه ای چیزی برام اومده یا نه؟ خود مغازه دار می فهمید و می گفت نامه نداری...

هنوزم بعضی شبا خواب می بینم می رم اون مغازه و برام نامه اومده...

پاسخ:
چه خوبه که برات نامه میاد، حتی اگه تو خواب باشه...

۲۴ مرداد ۹۴ ، ۱۲:۵۹

یک که همش سر می زنه

لک لک اواره ی بی خانمان.روی چنار امد وزد اشیان.جوجه براورد زمان در زمان.هرنوه اش شدسر یک دودمان.نامه رسان نامه من دیر شد.کودک ولگرد زمان پیر شد.

ث

پاسخ:
نامه ی منم خیلی دیر شده :(

۲۴ مرداد ۹۴ ، ۱۸:۰۴