این روزا از فروشگاه که برمیگردی میبینی روی اغلب بسته‌بندی‌ها یک کد قرعه کشی گذاشتن تا ارسال کنیم و جایزه بگیریم، زیر همه هم نوشته شده تا زمان قرعه کشی بسته را نزد خود نگه دارید. حالا زمان قرعه‌کشی کیه خدا میدونه. میگم خدا میدونه چون خودشونم نمیدونن کی میخان قرعه‌کشی کنن.
اینجاست که باید تو خونه‌ی هرکدوممون یه جایی باشه برای نگهداری این بسته‌های ارزشمند و البته منتظر قرعه‌کشی.
حالا تصور کن به یه بنده خدایی زنگ میزنن و میگن شما تو قرعه‌کشی محصولات ما اسمتون در اومده، لطفا بسته‌ی محصول رو دم دست بذارین تا ما بیایم ببینیم(البته شاید دقیق این دیالوگ رو هم نگن ها. یه چیزی تو همین مایه‌ها)
خب اون بنده خدا چیکار میکنه؟!میره وسط اون همه بسته و دونه به دونه و رقم به رقم اون کدها رو میخونه و متاسفانه چیزی پیدا نمیکنه. آه از نهادش بلند میشه، چون یاد اون روزی میفته که خلاقیتش گل کرده بود و تصمیم گرفته بود با اون بسته‌بندی واسه بچش عروسک درست کنه. عروسک چی شده بود؟!خب بچه یخورده باهاش بازی کرده بود و بعدم انداخته بودنش تو زباله‌های خشک و رفته بود دم در.
بابام همیشه میگه روزی دست خداست، بعضیا درشت روزین و بعضی هم روزیشون کمه. اونی که روزیش کمه خودش رو به در و دیوار هم بزنه روزیش فرقی نمیکنه.
