شادی را انتخاب کن
حرف قشنگی زد
«زمانی نگران شو که پسرت شاد نباشد.»
من نگران بودم از اینکه دوست نداری در جمع بازی کنی.
دوست نداشتی به کلاس ژیمناستیک بروی و هر بار بهانه ای می آوردی و من فکر کردم شاید واقعا بنیه اش را نداری و زود خسته میشوی. فکر کردم شاید کلاس بازی و ورزش که در آن آزادتری را بیشتر دوست داشته باشی، اما آنجا هم نرفتی تا با بچه ها بازی کنی. خانه عزیزجان هم که میروفتیم تو بازی های ابداعی خودت را انجام میدادی و دوست نداشتی آنچه بقیه به تو دیکته میکنند انجام دهی. تمام اینها نگرانم میکرد. نکند این خصلتت در آینده به ضررت تمام شود.
اصرار داشتم که باز هم کلاس بازی و ورزش را ادامه دهی، مربی ها هم میگفتند بیاورش تا یخش باز شود. اما وقتی از تو پرسیدم چرا نمی روی با بچه ها بازی کنی و تو گفتی «اونها همه بچه کوچولوان!» کمی از نگرانیم کم شد.
چرا وقتی از تنهاییت لذت میبری نگران باشم؟! چرا وقتی با وسایل دور و برت چیزهایی میسازی و خوشحالی نگران باشم؟ چرا به زور تو را در کلاسی ثبت نام کنم که در آن عذاب بکشی؟ چه فایده دارد کلاس ها و بازی ها وقتی تو نخندی؟
هر وقت فکر میکنم با بقیه بچه ها متفاوتی و یک جورهایی خاص هستی به خودم نهیب میزنم که همه مادرها فرزند خود را خاص ترین میبینند.
نمیخواهم خاص باشی یا دانشمند یا ورزشکار، تو فقط بخند و شاد باش، دنیا در برابرت تسلیم میشود اگر شادی را انتخاب کنی.
